Atarikoa

Kafearekin ala kaferik gabe, eguneko plazerrik handienetarikoa da egunkaria irakurtzea. Aspaldian galtzen hasi zen ohitura, berri paperaren bidez mundua ezagutzea. Ez da beharrezkoa egunkaria irakurtzea informatuta egoteko, ustezko informazioa leku guztietatik heltzen zaigun gizarte honetan. Baina albisteak eta iritziak usaintzea, inguruko gazi-gozoak dastatzea, atzamarrekin papera bera ukitzea, hori plazerra da. Leku honetatik, nonbait dagoen nire txoko honetatik, urrun zein hurbil gertatzen direnak komentatzen saiatuko naiz. Eguneko albisteak irakurtzen ditugun bitartean burutik pasatzen zaizkigun iruzkinak plazaratzea da nire asmoa. Politika, gizartea, kultura... euskeraz zein gazteleraz... Inolako mugarik ez izatea espero dut.

Baina bidai honi hasiera eman aurretik, eta aste berria hasi baino lehen, bukatzen den asteak utzi digun zulo beltza gogoratu nahiko nuke. Izan ere, inoiz ahaztuko ez dudan kazetaria joan zaigu. Orain eta hemen egiten ari naizena egitera bultzatu ninduena. Nire idolo eta, distantzian bada ere, maisu horri, zuri, eskaintzen dizut blog hau eta barruan gordeko duen lan guztia.

Gracias por hacerme amar la Radio. Gracias por acompañarme todas las noches, mientras buscaba el sueño, contándome las historias que pasan en el mundo. Gracias por todas las cosas que me enseñaste, por tu ironía, por tus silencios, por saber callar a los otros Carlos. Gracias por hacer que me enamorara del Periodismo.

Aunque te pudo el "bicho", sé que has sido muy fuerte. Yo y millón y medio más lo sabemos; todos los que disfrutábamos de tu voz inconfundible. Parecía que me lo contabas a mí, pero sé que no estábamos solos. No sé si por la magia de la Radio, pero yo voy a seguir escuchándote.

Gracias, Carlos Llamas, zamorano.